Voor Mexico ging ik vier keer in de week naar de sportschool. Laatst bracht ik een bezoekje omdat ik moest van mijzelf. Maar eenmaal aangekomen voelde het zo anders. Ik kreeg nog net geen rillingen en slappe lach te gelijk. Wat doen deze mensen nou eigenlijk, in hun half ontblote basten? Het is een soort oase aan testosteron bommen ready om hun zaad te lozen voor elk strak kippetje dat voorbij loopt.
Nu ik erop terugkijk had ik eigenlijk een ongezonde relatie met sporten. Het was nooit voor de plezier. Het was altijd maar om het moeten. De urge om dun te zijn. Strak in het velletje. Die ronde billen of strakke buik. Meer kilo’s pushen. Sterker zijn. Want wajow, als je dat kan.. it really doesn’t make sense to me anymore.
Sporten gaat niet om de motivation of de dedication. Die dikkere reet of grotere armen dan je buurman. Het gaat over de zelfliefde die je hebt voor een gezond lijf, mind and soul. En natuurlijk is de sportschool een tool om aan die staat bij te dragen maar de vibe en instelling is in mijn beleving helemaal verschoven. Ik zou hypocriet zijn om te zeggen dat ik hier niet in volle overgave aan mee deed met m’n te strakke pakjes en ontblote tieten.
Hoewel sporten nog steeds een hoge prioriteit heeft, is de intentie is totaal anders. Als ik voel dat m’n lichaam het nodig heeft dan ga ik wat meer in de week. Als het voelt alsof ik meer rust nodig heb, dan doe ik dat. Ik ben namelijk gelukkig met een gezond en mooi lijf, met iets minder spieren en een plattere bil.
