Ik wist geen raad met al deze eindeloze hersenspinsels waar ik in verstrikt raakte. Dus type ik maar een eind weg op mijn laptop en savede deze in een beveiligde map. Het was puur om enige orde te scheppen in de chaos van de bovenkamer. Maar in de trant van mijn nieuwe idee om dit de wereld te laten zien, werd het tijd om deze oudere verhalen eens te checken op bruikbaarheid. Verhalen van meer dan een decennia geleden.
Maar wauw, I came a long way. Verhalen zo duister en zo destructief, dat deze niet het daglicht kunnen verdragen. In shock van mijn eigen teksten. Hoewel ik bewust ben van mijn eigen transformatie werd het hier op een blaadje gepresenteerd. Letterlijk.
Toch wil ik je graag meenemen terug in de tijd. Een klein stuk, misschien het meeste dragelijke stuk uit de vele verhalen. Ok. Hier komt ie.
Wat ook mijn dagelijkse bezigheid is, zijn het regulieren van mijn eigen emotierollercoasters waar ik amper grip op heb. Zo goed voel ik mij in de trein, zo agressief voelde ik mij de weg erna toe. Ik had zwaar de neiging iemand te tackelen en net zo hard op diegene in te beuken totdat ik de enorme voldoening voel, die nog lekkerder is dan drugs. Alsof ik urenlang in koud water heb gelegen en onderkoeld ben, zo hard trilt dan mijn lichaam. En wat voelt het goed, ik heb nooit spijt of voel ik empathie voor hem of haar. Ik voel alleen empathie voor mezelf als de gevolgen minder te overzien zijn.
Afgesneden van mijn eigen gevoel. Adrenaline verslaafd. Eigen pijn projecteren op anderen. Ga zo maar door. Ik heb de neiging om mijn gedrag uit de verhalen te analyseren. Onnodig.
Maar het is nooit te laat om te veranderen. Nooit. Je kan er vandaag voor kiezen om het morgen anders te doen. Hoe diep je ook zit. Voor mij was het een bewuste keuze om het anders te doen. Terwijl het krijgen van een kind mij pas volledig heeft ontwaakt, zijn er jaren geleden al de eerste stappen gezet.
Ik was meer dan 13 jaar geleden het meisje met maar een enkele vriendin. Het meisje dat wanneer je maar verkeerd naar haar keek, je een paar klappen in je gezicht kreeg. Het meisje dat zoveel woede van binnen voelde, dit ook alleen maar aantrok. Je moest dan ook ver uit mijn buurt blijven om niet betrokken te raken bij grof geweld of ernstige problemen. Het vergiftigen van een leraar. Brandstichting. Geweldpleging. Beroving en oplichting. Het waren tijden waar ouders de school belde voor overplaatsing van hun kinderen naar een andere klas. Want bij dat ene meisje wil je niet in de buurt komen en al helemaal niet naast zitten. Gevaar voor eigen leven. Ik kende in totaal 8 scholen waarvan 5 middelbaren. Met die meid komt het nooit meer goed.
Maar op een dag was ik klaar met mezelf. Klaar met de wereld de schuld te geven van al het leed dat mij was aangedaan. Leed dat ik vooral mijzelf en mijn omgeving aan deed. Het leed waar ik geweld, emotionele verwaarlozing en aanranding kende.
Ik koos om te gaan studeren, terug te verhuizen naar Utrecht en liefdevol te zijn voor iedereen die ik zou ontmoeten. En zo ontstond er supersnel een leven vol plezier, geweldige vrienden, goede vibes en zoveel meer. Ondanks dat ik verre van verwijderd was van iets wat leek op iemand met een gezonde mind. Was dit het begin.
Ik omarm alle gebeurtenissen. Ik houd van elk deel ervan. Al het goede en het slechte. Ik kan een avondje aan de keukentafel vol praten over in wat voor bizarre situaties ik wel niet ben beland. Hoe gek of bont ik het wel niet heb gemaakt. Wat voor gekke tijden het wel niet zijn geweest. Het hoort er allemaal bij. Het is een onderdeel van mij.
Zolang je niet kan houden van elk deel waar jij uit bestaat. Zal jij nooit het liefdevolle leven kunnen leven dat voor jou is gemaakt.
Mooi stuk!
Fijn hoe een belangrijke transformatie zo beschreven wordt.
Lobi