Deel 1.
Ik vind het geweldig, dat ik haar alles voor de eerste keer kan laten zien. Bijna alle eerste keren zijn met mij, voorlopig. En wat vertel ik dan bij al deze eerste keren? Dat is cruciaal voor hoe zij de wereld ziet. Zij is een wit blaadje waar ik bevoorrecht ben om mijn interpretatie van het leven op te tekenen. Waarvan ik heilig overtuigd ben dat zij hiermee de basis heeft om op te groeien tot een evenwichtig en liefdevol mens.
Hoe overtuigd ik ook ben, hoe erg ik dit in merg en been voel over de koers die wij samen gaan varen. Heb ik soms ook mijn twijfels, omdat ik niet kan sparren met de persoon waar zij voor de andere vijftig procent uit bestaat. Maar zolang liefde de onuitputtelijke bron is waarmee ik teken. Heb ik het volste vertrouwen dat ik de juiste voetsporen zal nalaten, die zij hopelijk ooit zal bewandelen. Dat is toch wat wij in de essentie allemaal graag willen, iets nalaten wanneer wij er niet meer zijn. En wat is er mooier dan een prachtig blaadje vol liefde te hebben getekend, dat in de verre toekomst nog steeds haar sporen zal nalaten. Op haar eigen getekende manier. Generatie op generatie. Wit blaadje op wit blaadje.
Deel 2.
Zij gaat overal mee naartoe. Ik laat haar vrij in wat zij wil zijn. Ik wil haar zelf laten ontdekken waar zij gelukkig van wordt. Samen lopen wij met mooi weer vaak een stukje door de stad en zij bepaalt de route. Zij bepaalt of we kijken naar de grachten, de bedelende duif of in het zonnetje zittende kat. Waar we wat langer stilstaan of juist gaan versnellen. Zij mag zijn wie zij is zodat zij zich kan ontplooien tot iets wat voorkomt uit haarzelf en niet hoe ik haar het liefste zie of wat anderen verwachten. Zodat zij later keuzes kan maken die goed voor haar zijn. Waar zij authentiek haar zelf durft te zijn en zich durft uit te spreken. Een leven waar zelfliefde altijd voorop staat. Period.
