Ik heb de eerste paar maanden totaal anders ervaren dan ik in het begin dacht dat het zou zijn of dat ik had gehoord uit andere verhalen. Het was niet rooskleurig of op een roze wolk. Nee het was keiharde realiteit dat ik nu forever verantwoordelijk was voor dit hele kleine meisje. Hoe ga ik dit doen? Ik had veel negatieve gedachtes over mijzelf, dat ik het niet kon. Dat het alleen opvoeden toch geen goede zet was. De altijd zorgende gedachten over wel of niet genoeg te eten, te koud of te warm. Is ze wel ontspannen genoeg? Bij elk huiltje in de stress schieten, wat had ik niet goed gezien dat zij nu moet huilen? Het voelde allemaal als falen.
Maar het waren vooral de hormonen en de transitie van vrouw naar moeder dat ik niet kon handelen. Een lichaam dat anders aanvoelde, het schuldgevoel dat ik tegen voeden opzag vanwege de ondraaglijke pijn in mijn borsten. Waar ook vermoeidheid een nieuwe dimensie kreeg, maar ook een wakkerend vuurtje dat in mij branden om toch door te gaan. Ik wilde al mijn negatieve gevoelens met niemand delen, bang dat iemand zou twijfelen aan de kwaliteit van mij als moeder. Ik hield mij sterk maar het voelde zo alleen, bij elke vlaag van negatieve gedachtes dacht ik alleen maar ‘dit zijn hormonen, dit is geen realiteit, dit gaat over, dit gaat over’. En ja, het ging over. De lucht werd geklaard, de zon kwam tevoorschijn.
Na zo’n 10 maanden had ik het gevoel dat ik weer de oude ik was maar dan in een verbeterde versie. Waar ik geaccepteerd had, dat ik niet meer was als voorheen, dat vooral mijn leven niet meer was als voorheen. Waar ik nu helemaal oké ben met alles wat er is. Optimaal kunnen genieten van mijn kleine meid, hoe snel zij wel niet groeit en hoe wijs zij wel niet is. Waar er plaats is gemaakt voor positieve en liefde volle gedachtes die stromen in ieder stukje van mijn leven, en vooral in de relatie tussen haar en mij.
