Dat mensen, mensen maken vind ik nog steeds bizar. Dat mijn lichaam een mens heeft gecreëerd in haar volledige compleetheid, dat onafhankelijke kan leven en haar eigen beslissingen kan maken. Dat wij als vrouw dat kunnen, is toch zo bijzonder terwijl het hedendaags maar voorlief wordt genomen. Moeder worden, moederschap en so on. Het is alweer 1,5 jaar geleden toen zij in mijn leven kwam en wat is het afgelopen half jaar soepel verlopen, vergeleken met het jaar daarvoor. Want als ik er nu op terugkijk, man wat was dat intens. Dan heb ik het niet over het verzorgen en slapeloze nachten want dat is easy peasy vergeleken met verandering van vrouw naar moeder. Ik heb dat echt ervaren als een bittere pil. Waarom heeft niemand mij hier iets over verteld? Alle dingen waar ik voor moeder worden voorleefde leken opeens in het niets te vallen. Mensen waarvan ik dacht dat zij dichtbij stonden voelde opeens als vergroeid.
Ik werd continue confronteert dat het leven niet meer ging zoals daarvoor. Opnieuw werd ik gedwongen in de spiegel te kijken en te kijken naar deze nieuwe vrouw. De vrouw met nieuwe verlangens, nieuwe zorgen, een nieuwe kijk op alles wat het leven te bieden heeft. Ik groeide samen met haar naar iets nieuws, wij groeide samen als moeder en dochter. Zij inspireert en motiveert elke dag om het beter te doen dan gister. Zij, die zo onbewust hiervan is, zoveel teweegbrengt in mijn leven. Een heel lief klein mensje, dat mijn wereld op zijn kop zet. Ik zie het nu als iets moois, iets wat blijvend en onvoorwaardelijk is. Want alleen al haar aanwezigheid heelt al mijn wonden, zij maakt mij compleet. Zij is de liefde van mijn leven. Zij is alles.
